W 2013 roku po ciężkiej chorobie zmarł mój tata. I nie piszę tego, żeby wywołać Twoje współczucie, ale żeby wytłumaczyć skąd się wzięła fotografia w moim życiu i czym dla mnie jest.

Moje córki miały wtedy 1,5 roku i 9 lat. Tata, nawet gdy był bardzo słaby, lubił im czytać Mikołajka. Wciskali się w siebie na wąskiej sofie i zapadali w bajkowe opowieści. Non-stop je zagadywał, opowiadał historie, kłócili się o to, co ma lecieć w telewizorze i najbardziej na świecie lubili jeść razem ciastka cytrynowe.

Po jego śmierci zorientowałam się, że mam dosłownie 5 zdjęć z tego czasu. Nie pomyślałam, nikt nie pomyślał, żeby je wtedy robić. Mimo to, że zawsze lubiłam robić zdjęcia i fotografowałam świat wokół siebie a swoim córkom robiłam tysiące zdjęć.

Od tamtego momentu – odejścia Dziadka – robię zdjęcia ze świadomością, że jedyne, co w życiu jest pewne, to to że „Everybody dies”. Tak też mówiła jedna z moich mentorek fotograficznych parafrazując słowa Doktora House’a i to przekonanie przenoszę do sesji z klientami.

Dzisiaj moje córki oglądając albumy ze zdjęciami śmieją się, gdy patrzą na fotografie z ich ukochanym Dziadkiem: pierwsze prace ogrodowe u Dziadka na działce, zabawy klockami Lego, wspólne zajadanie się ciasteczkami przed telewizorem, wspólne czytanie bajek.

Uwielbiam, kiedy córkom śmieją się buzie na wspomnienie minionych chwil, zapisanych na fotografiach. Oglądanie fotoalbumów u nas w domu to zawsze dużo śmiechu, hałasu i okrzyków: „A pamiętasz jak K. pierwszy raz jadła naleśniki z czekoladą w Luz Azul”, „Mamo, ja naprawdę bałam się skakać do wody???”, „O rany, jaką ty miałaś fryzurę!”